مقایسه ی جایگاه و منزلت زن در قبل و بعد از اسلام

زن در جامعه‌ی جاهلی در معرض هرگونه ظلم و ستم قرار داشت، حقش حیف و میل و اموالش پایمال می‌شد؛ از ارث محروم بود و بعد از طلاق و یا فوت شوهر حق ازدواج نداشت(1). و همانند سایر کالاها و حیوانات به ارث دیگران درمی‌آمد(2).

عبدالله بن عباس رضی الله عنه می‌فرماید: اگر کسی پدر یا برادرش از دنیا می‌رفت، زنش در اختیار او قرار می‌گرفت؛ دوست داشت آن را نگه دارد تا مهریه اش را به او ببخشد یا همچنان ادامه‌ی حیات دهد تا این که بمیرد و اموالش به او برسد.

" تعصبات خونین قبیله ای بین اعراب که باگسترش اسلام ازمیان رفت"

تعصبات خونین قبیله‌ای در بین اعراب قبل از اسلام با شدت و حدّت تمام وجود داشت. اساسش را جهالت و نادانی تشکیل می‌داد که در این جمله‌ی نقل شده از آنها نمایان می‌شود: «انْصُرْ أَخَاکَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا» «برادرت را چه ظالم باشد چه مظلوم، یاری کن»( 1).  

این بود که آنان در هر صورت به یاری همدیگر برمی‌خاستند، چه ستمگر بودند چه ستمدیده.

زن مسلمان، ملکه است!

همسایه‌ی ما، پیرزنی بود که بیش از هفتاد سال  عمر داشت.

با دیدنش، به انسان، شفقت و دلسوزی دست می‌داد. آن زن، در حالی به خانه‌اش رفت  و آمدمی‌کردکه  بی‌کس و کار بود و کسی نداشت که به اوکمک کند؛  خودش، غذا می‌خرید و لباس تهیه می‌کرد؛ خانه‌ی آرامی داشت که کسی جز خودش در آن نبود و کسی هم درب  خانه‌اش را نمی‌زد.

در یکی از روزها بنا بر وظیفه‌ی اسلامی خود که باید ازهمسایگان سر زد،به سراغش رفتم و درب خانه‌اش را زدم با آن‌که من، کار خاصی نکردم، اما پیرزن، خیلی ترسید ،
خوبی و خیری در آن نیست و به مهرورزی و دلسوزی ، هیچ شناختی ندارد . جامعه ای که در آن بیشترین و بهترین رابطه ی همسایگی ، گفتن اتفاقی صبح بخیر یا عصر بخیر است ! چراکه او در جامعه‌ای زیسته و پرورش یافته بود که هیچ خوبی و خیری در آن نیست و به مهرورزی و دلسوزی ، هیچ شناختی ندارد . جامعه ای که در آن بیشترین و بهترین رابطه ی همسایگی ، گفتن اتفاقی صبح بخیر یا عصر بخیر است !