زن مسلمان، ملکه است!

همسایه‌ی ما، پیرزنی بود که بیش از هفتاد سال  عمر داشت.

با دیدنش، به انسان، شفقت و دلسوزی دست می‌داد. آن زن، در حالی به خانه‌اش رفت  و آمدمی‌کردکه  بی‌کس و کار بود و کسی نداشت که به اوکمک کند؛  خودش، غذا می‌خرید و لباس تهیه می‌کرد؛ خانه‌ی آرامی داشت که کسی جز خودش در آن نبود و کسی هم درب  خانه‌اش را نمی‌زد.

در یکی از روزها بنا بر وظیفه‌ی اسلامی خود که باید ازهمسایگان سر زد،به سراغش رفتم و درب خانه‌اش را زدم با آن‌که من، کار خاصی نکردم، اما پیرزن، خیلی ترسید ،
خوبی و خیری در آن نیست و به مهرورزی و دلسوزی ، هیچ شناختی ندارد . جامعه ای که در آن بیشترین و بهترین رابطه ی همسایگی ، گفتن اتفاقی صبح بخیر یا عصر بخیر است ! چراکه او در جامعه‌ای زیسته و پرورش یافته بود که هیچ خوبی و خیری در آن نیست و به مهرورزی و دلسوزی ، هیچ شناختی ندارد . جامعه ای که در آن بیشترین و بهترین رابطه ی همسایگی ، گفتن اتفاقی صبح بخیر یا عصر بخیر است !

پیرزن، روز بعد با مقداری شیرینی که برای بچه‌ها آورده بود،به خانه‌ی ما آمد و  کارت تقدیری به ما داد که بر روی آن به‌خاطر آنچه که به او داده بودیم، قدردانی و تشکر کرده بود. چنانچه این کار، عادت عموم مردم انگلیس  در مناسبت‌ها و مراسم است.من، از آن پیزن خواستم تا گاهی به دیدن همسرم بیاید. او نیز هر از چند گاهی به دیدن همسرم می‌آمد. وی، پس از مدتی رفت و آمد به خانه‌ی ما، متوجه شد که در جوامع ما، مرد، در قبال خانه و خانواده‌اش مسؤول می‌باشد؛ به‌خاطر آن‌ها کار می‌کند و برای آنان، غذا و لباس می‌خرد.هم‌چنین دریافت که مسلمانان، به جنس زن اعم از دختر، همسر ویا مادر احترام زیادی می‌گذارند. این احترام،بویژه در زمانی  که  سنی از زن می‌گذرد، افزایش می‌یابد؛ به‌گونه‌ای که هر  یک از فرزندانش، می‌کوشد تا بیشترین  خدمت را به اوانجام دهد. پیرزن، دانست که در جامعه‌ی ما،هر کسی که در خدمت به پدر و مادرش و توجه به آن‌هاکوتاهی نماید، از چشم مردم می‌افتد و همه، از او بیزار می‌شوند.بدین‌سان پیرزن، از مجموعه‌ی رفتارهای خانواده‌ی مسلمان آگاهی یافت وفهمید که درخانه‌ی مسلمان،رفتار پدر بافرزندان چگونه است؟ گویی به چشم خود مشاهده کرد که  فرزندان، هنگام ورود پدر به خانه، به دورش می‌گردند؛ زن،تمام  توانایی‌اش را در خدمت به شوهرش بکار می‌گیرد.آری!  آن زن از چگونگی تعامل و منش اعضای خانواده‌ی مسلمان با یکدیگر آگاهی یافت و از این‌رو حالات خودش را با  اوضاعی که ما مسلمانان داریم، مقایسه کرد. او، می‌دانست که فرزندان و نوه‌هایی دارد، اماخبر نداشت که آن‌ها کجا هستند؟! هیچ یک از آنان به دیدنش نمی‌آمد! شاید تعجب  کنید،  اما این، یک واقعیت است که در غرب امکان دارد این پیرزن (یا پیرمرد وپیرزنی هم‌چون او) بمیرد، دفن شود و  یا  بسوزد و هیچ یک از فرزندانش، خبر هم نشوند!! خانه‌ای که آن پیرزن داشت،نتیجه‌ی کار و دست‌رنج خودش در طول عمرش  بود. آن پیرزن، برای همسرم از مشکلات و سختی‌های  فراروی زن غربی در محیط کار یا خرید  نیازمندی‌های خانه سخن می‌گفت تا این‌که سخن به  این‌جا انجامید که: واقعا زن، در جامعه‌ی شما، مثل یک ملکه است و  اگر دیر نشده بود، با مردی همانند شوهر تو ازدواج  می‌کردم و هم‌چون شمازندگی می‌نمودم. کسی که برای درس یا کار به غرب رفته، چنین نشانه‌هایی  را به‌وضوح مشاهده کرده است. با این حال متأسفانه در  جامعه‌ی ما، برخی از خودباختگان فرهنگ غرب، از تقلید  کورکورانه‌ی زندگی غربی،شرم نمی‌کنندو باشگفت و تعجب تمام  هم‌چنان  برخی  ازمجله‌ها و نشریات  کشورهای  اسلامی ،  ازلباس  زن  غربی،  کار زن غربی و پوشش غربی   و  آزادی‌ای  سخن  می‌گویند که زن غربی، در سایه‌ی آن زندگی  می‌کند!  

بارخدایا! تو را سپاس که به نعمت اسلام بر ما، منت گذاشتی.  

قسمتی از : کتابچه ی خاطراتم در بریتانیا تالیف:دکتر  

عبدالله  خاطر / ترجمه: ابراهیم کیانی درمیان